شانکروئید

 

توصیف

شانکروئید یک بیماری ناشایع منتقله از راه جنسی است که بوسیله هموفیلوس دوکری ایجاد می شود. این بیماری با زخم دردناک ناحیه تناسلی و لنفادنوپاتی اینگوینال مشخص می شود.

شرح حال

بیشتر در مردانی که با جنس مخالف ارتباط دارند دیده می شود که این بیماری را از شریک جنسی خود - که معمولاً یک حامل بیعلامت است- دریافت کرده اند. در برخی کشورهای در حال توسعه شایع است با این وجود در امریکا ناشایع است. عفونت همزمان با HIV شایع است.

بحث

هموفیلوس دوکری را نمیتوان در محیط کشتهای روتین کشت داد. جدیداً استفاده از formulated transport media امکان زیست پذیری ارگانیسم در محیط کشت را فراهم کرده است. با کمک سواپ پنبه ای نمونه گیری انجام می شود؛ نمونه باید از قسمت قاعده زخم برداشته شود و روی لام کشیده شود. مشاهده گروهی از ارگانیسم های گرم منفی که به مدرسه ماهی ها شباهت دارند، برای این بیماری تشخیصی است. بعلت شایع بودن عفونت همزمان با HIV در بیماران مبتلا به شانکروئید انجام تست HIV منطقی است. همچنین بررسی های سرولوژیک سیفلیس را مدنظر داشته باشید. هرپس سیمپلکس شایعترین فرم زخم تناسلی در امریکای شمالی است؛ اما ترکیب بالینی زخم تناسلی دردناک و آدنوپاتی چرکی یا زخمی اینگوینال شدیداً مطرح کننده تشخیص شانکروئید است. عفونت شانکروئید قویاً با عفونت HIV همراهی دارد. در صورتی که شک بالینی وجود دارد، درمان نباید تا دریافت نتایج کشت به تاخیر بیفتد. زخم تناسلی طول کشیده شانکروئید ریسک و قابلیت انتقال HIV  را بالا میبرد.

یافته های معاینه فیزیکی

یک پاپول قرمز دردناک ابتدا در محل تلقیح ظاهر می شود و در ادامه به یک پوسچول تبدیل می شود که ممکن است پاره شده و یک زخم با قاعده قرمز درخشان را تشکیل دهد. زخم شانکروئید عمقی است، بسرعت خونریزی میکند و از اطراف گسترش می یابد. با یک اگزودای فیبرینی زرد-خاکستری پوشیده شده است. این زخمها بشدت عفونی هستند و ممکن است از طریق خود تلقیحی برتعدادشان افزوده شود. ممکن است بر روی باسن، رانها و منطقه آنال دیده شوند. بیمار ممکن است احساس بی حالی، تب، آنورکسی و میالژی داشته باشد. لنفادنوپاتی یک یا دو طرفه اینگوینال در 50% بیماران و حدود 1 هفته پس از عفونت دیده می شود. لنف نودها ممکن است چرکی و زخمی شده و یا خود بخود بهبود یابند. زنان ممکن است حامل ارگانیسم بوده و فاقد ضایعات بالینی قابل تشخیص و علایم بیماری باشند. موارد درمان نشده ممکن است خود بخود بهبود یابند و یا بیماری مزمن شده و برای التیام به زمان طولانی نیاز داشته باشد.

درمان

آزیترومایسین:1 گرم خوراکی تک دوز میتواند درمان بخش باشد. سفتریاکسون:250 mg عضلانی تک دوز، این دارو هم تمام آن چیزی است که مورد نیاز این بیماران است. سیپروفلوکساسین:500 mg خوراکی دو بار در روز بمدت 3 روز.

اریترومایسین:500 mg خوراکی، سه بار در روز بمدت 7 روز.